Glòria de Castro: „Abans als contes hi sortia Sang and Mutilacions”

Nina, jej mąż Ivan i jej brat Ariel muszą uciec z mieszkania na Viuen do wielkiego miasta, z obawy przed pozostawieniem za sobą frakcji caure. Wylądowali w antic dalej, gdzie znajdował się mały widok, w pobliżu panto i opuszczonej kolonii przemysłowej, skąd nie było powrotu po ucieczce przed tragiczną nocą burzy. Mieszkając w ciasnym kamperze, musieli odbudować dom i podzielić się nim ze wszystkimi trzema. To są współrzędne, w których znajduje się moja Els temples solemnes (Periscopi, Lumen en castellà), druga powieść Glòrii de Castro (Caldes de Montbui, 1974), która pojawia się trzy lata po zdobyciu nagrody Llibreter amb L'instant abans de l'impacte (Periscopi/Lumen, 2022).

Pisarz próbował skonstruować „gotycką historię, która opowiada o zniszczeniu i odbudowie rodziny, która jest w kryzysie: stary dom jest enfonsant, z martwą naturą, a następnie odbudowują bardzo ciemny dom, który ma również bardzo ciemne przestrzenie. „foscor d'ella mateixa i de la casa”. „W życiu był moment, w którym musieliśmy stawić czoła tym szaleństwom i wszystkiemu, co się wydarzyło, od czego uciekliśmy, stawiając czoła temu, co trwało metaforycznie”, mówi o bohaterze, który „musi rozwijać świat miejski, aby powrócić do zarządzania wsią” w dystopii: „Jestem tak powściągliwy w kwestii technologii, jak to będzie? „Jeśli chodzi o poprzednią powieść, a tutaj są burze słoneczne, w których satelity nie działają, służyły jako wymówka, aby telefony komórkowe zniknęły ze sceny”.

Przeczytaj także

„Zakłada się, że rodzina jest czymś, co trzeba czuć bezpiecznie i co trzeba ratować, ale to również tam popełnia się najgorszą przemoc” – zapewnia autorka, więc wierzy, że „struktura rodziny, która wydaje się tak piękna, może skończyć w więzieniu, a życie in parella może skończyć się bałaganem z oboma murami”. Amb tot, stawia na miłość, „stawia czoła temu, co wciąż odbudowuje i ratuje”.

Podczas gdy pisał – proces, w którym straci pierwsze wymazanie i kiedy ukradną motxillę z książki – De Castro pracował nad budową swojego domu na Majorce, a teraz przeniknie to do pisania: „W mieście wszystko jest z wieloma civilitzat, podczas gdy w obozie i ty obracasz ratunkową mikę, ponieważ masz „Wyjmować skały, zbierać rzeczy, walczyć z owadami, punxami, pędzlami i ratować tę część”. Struktura, złożona, bardzo dobrze współgra z równowagą, podobnie jak taniec – Nina była baletnicą, a pisarz nie jest amatorem –: „Porównuję to do gry w piłkę, ponieważ jeśli ballarina porusza się do przodu lub jest powolna, cała choreografia jest kaukaska. wszystko może być chaosem”. Taniec jest również trudną obserwacją „piękna, które zanika i jest teraz kojarzone z ekonomicznym nabyciem lub konsumpcją, podczas gdy w tej chwili świat sztuki jest bardzo niepewny. Wierzymy w piękne i zaprogramowane rzeczy, tak, ale gdy chodzi o prawdę, jest to katastrofa niepewności. Mateixes Ballarines są poczęte z rzeczami, aby tworzyć piękno, ale później ich rzeczy są nafres, przykurczami i urazami.”

„Piękno natury wiąże się z korzyściami ekonomicznymi i konsumpcją” – twierdzi pisarz.

Powieść zawiera również hołdy literackie, zaczynając od Burzy Szekspira – „opowieści z rodzinnego jądra, z wojną zagraniczną i wojną w środku, i kilkoma elementami magicznymi” – format tekstu z początkami wielu powieści i wieloma innymi odniesieniami literackimi, takimi jak cytaty niemieckich Grimmów: „Zawierają zalążek wszystkich opowieści, ale oryginały, ponieważ wszystkie są osłodzone, a wszystkie książki dla dzieci wydają się mówić o emocjach. Ens estem idiotitzant, podczas gdy oni abans als contes hi sortia sang and mutilacions”.